Wat nemen we mee?                                                        

Het moment waarop ik deze overweging schrijf, wordt Nederland hard geraakt door covid. De maatregelen die genomen zijn, zijn strenger dan in de periode van de eerste coronagolf.  Zojuist is een nieuwe periode van lockdown afgekondigd en ingegaan. Een periode die minstens zal duren tot 19 januari 2021. Een periode die zeer ingrijpend is voor veel mensen. Niet essentiële winkels, andere locaties waar veel mensen kunnen komen, scholen, musea etc. zijn gesloten. We zullen kerst weer vieren, maar veel mensen vragen zich af hoe ze dat zullen doen, nu ze maar twee mensen mogen ontvangen. ‘Stille nacht’ wordt werkelijk een stille nacht. We zullen oud en nieuw vieren, maar kunnen dat ook niet met grote gezelschappen doen en met vuurwerk. Het zal stil zijn in de straten.

De vragen over hoe het verder zal gaan, nemen we mee het nieuwe jaar in. Wat betekent dit allemaal voor onze samenleving? Lukt het nu eindelijk om covid een zware slag toe te brengen. Krijgen we nu gauw een vaccin?  Wat zijn de gevolgen van dit vreemde jaar ook voor ons als gemeente? Bij de overgang van een oud naar een nieuw jaar is dit een vraag die voor mijn gevoel nog indringender is dan bij andere jaarwisselingen: wat nemen wij mee? Wat laten we achter ons?

“Een jaar dat voor zoveel mensen een jaar is geworden van rouw, verlies en verdriet. Omdat ze een geliefde aan corona hebben verloren. Omdat ze zelf ziek zijn geweest en nog steeds niet de oude zijn. Omdat ze hun baan kwijt raken of hun bedrijf over de kop zien gaan, bijvoorbeeld in de horeca. We zien jonge mensen die hun toekomstplannen in de wacht moeten zetten. We zien ouderen die bang zijn om ziek te worden. En we zien stress en eenzaamheid als grote en groeiende problemen door alle generaties heen”. (uit de toespraak van premier Rutte op 14 december)

Nee, de zorgen en de vragen hierover kunnen we niet zomaar achter ons laten – alsof we daar zo over heen kunnen stappen – evenals ik de beelden op mijn netvlies van het afgelopen voorjaar ook niet meer zal kwijtraken. Die zullen met me meegaan ook het nieuwe jaar in. Maar heel bewust wil ik ook zoveel andere dingen vasthouden en meenemen. En dan bedoel ik bijvoorbeeld zoveel oprechte zorg en betrokkenheid van mensen bij elkaar, zoals die in deze zware tijden zichtbaar is geworden. Dan bedoel ik de positiviteit en de creativiteit van zoveel mensen in het zoeken naar andere vormen waarin we elkaar nabij kunnen zijn. Dan bedoel ik ook het verlangen naar allerlei vormen van verbinding, en de hoop en de verwachting  dat we straks weer kunnen zingen en elkaar weer mogen omarmen.

Dát wil ik meenemen het nieuwe kalenderjaar in.

De afbeelding hierboven – van de wijzen uit het Oosten die het kleine kind komen bezoeken – lijkt voor ons gevoel wat op zichzelf te staan. Maar misschien heeft wat deze afbeelding ons wil laten zien, wel alles te maken met de vraag wat we willen meenemen het nieuwe jaar in: het verlangen dat dat kleine kind in die stal en die kribbe in ons wekt en wakker roept; het verlangen naar heelheid, naar liefde, naar een veilige plek van bestaan, naar een hand op je schouder, het verlangen naar vrede voor heel deze wereld waarin wij leven….. (waarom zou één van die wijzen anders een vredesduif als geschenk voor het kind hebben meegenomen?)

Ik wens u een lichtend en hoopvol nieuwjaar, en doe dat met een  zegenwens (naar een oude Ierse tekst op het ‘borstschild’ van St. Patrick)

Christus is naast mij, Christus is voor mij,
Christus staat achter mij,
Christus is in mij, Christus is onder mij,
Christus troont boven mij,
Christus aan mijn rechterhand, Christus aan mijn linkerhand,
Christus als ik mij neerleg,
Christus als ik ga zitten,
Christus wanneer ik opsta.
Christus in het hart van ieder die aan mij denkt,
Christus in de mond van ieder die over mij spreekt,
Christus in het oog van elk die mij ziet,
Christus in het oor van elk die mij hoort.

André Vlieger