Op de berg Sion maakt de machtige Heer een maaltijd klaar
het wordt een feestmaal voor alle volken…  Jesaja 25

‘eerst eten?’

Het verhaal gaat dat, toen jaren geleden na het ontstaan van de toen jonge staat Israël veel oudere mensen het land binnenkwamen, er weerstand ontstond bij de militairen, die het land moesten verdedigen. De toenmalige premier Golda Meïr weerlegde de bezwaren en moet iets hebben gezegd in de trant van ‘als er geen oude mensen op de bankjes in de stad met elkaar zouden zitten praten, kan er nooit sprake van een vreedzame samenleving’ … iets in die trant. Een mooi en bijbels beeld van hoop. Ik denk dan onmiddellijk aan de beelden van kapotgeschoten wijken in bijvoorbeeld Mosul. Indringende beelden van verwoesting die geen uitleg behoeven. Tegelijk zie ik zoveel beelden van hoop, van leven dat zich een weg baant, van leven dat door wil gaan te midden van die puinhopen: mensen die puinruimen en soms schoorvoetend oude bezigheden oppakken, groente planten, hun waar verkopen, op een bankje zitten en samen thee drinken… Beelden, visioenen van hoop.

Zo’n visioen, zo’n kernbeeld van hoop en toekomst en vrede schotelt ook ons Jesaja voor. Alle volken hebben de neuzen dezelfde kant op, alle volken trekken op, naar één plaats: de berg Sion. Ze gebruiken samen de maaltijd. En er is voor iedereen genoeg. Er zal geen dood meer zijn. En tranen zullen gedroogd worden. Er is vrede. Stel je toch eens voor dat het zo zal zijn! Maar het is toch niets meer dan een mooie droom? Is de praktijk in onze wereld niet heel anders? Veel weerbarstiger? Er is toch geen ‘tafel van samen’?

Toch is dat beeld van een maaltijd veelzeggend. Het is opvallend hoe vaak het in de Bijbel gaat over honger hebben en dorst hebben, over het verlangen van mensen naar voedsel voor lichaam en ziel. Het is ook opvallend hoe vaak Jezus aan tafel gaat en de maaltijd gebruikt, en zelf tot ‘brood’ is geworden! Iemand zei: de christelijke traditie heeft ons niet zozeer een statisch monument overgeleverd waarbij je stil staat en bloemen of een krans legt, maar iets levends: de maaltijd! De bedoeling is dat wij meedoen. Dat wij aan tafel gaan. Om te vieren, elkaar te troosten en op te tillen, er andere mensen van te worden. Zo begon het ook rond Jezus en in de oudste christelijke gemeentes. Aan de ‘tafel van samen’ ontmoetten mensen elkaar, vielen de verschillen weg, werd geen onderscheid gemaakt tussen rijk en arm, oud of jong, man of vrouw, ras of afkomst! Over beelden van hoop gesproken….

We staan aan het begin van een nieuw seizoen in onze kerkelijke gemeente. Ik besef hoe wezenlijk dat beeld van de maaltijd is. Ik besef hoezeer breken en delen met elkaar tot het DNA van de kerk hoort. Beeldend klinkt de uitnodiging voor de maaltijd die wij vanouds met elkaar in de kerk gebruiken: ‘Komt en proeft, hoe goed de Heer is!’ (Psalm 34, 9) of: ‘Smaakt en ziet hoe vriendelijk de Heer is; welgelukzalig hij die op hem vertrouwt.’ (Luther) De maaltijd herinnert ons eraan dat we geroepen zijn om in vreugde te leven en te delen met elkaar.

In Oosterhout zeggen ze: eerst eten… misschien is dat zo gek nog niet.

En: iedereen is welkom!

André Vlieger