Oecumene reis Oosterhout 10 t/m 15 september

Met de prachtige Lutherreis van vorig jaar vers in ons geheugen ontmoeten we elkaar op de
opstapplaats. We begroeten elkaar hartelijk: de meesten kennen elkaar. Gemakshalve noemden we
deze reis Calvijnreis. Maar waar Luther vorig jaar een prominente plaats innam, krijgt Calvijn nu op
enkele plaatsen aandacht in Genève: bij de Muur der Reformatoren en de houten stoel van Calvijn in
de kathedraal Saint-Pierre.

Het landschap trekt aan me voorbij en wordt langzaam anders. De zon streelt de aarde. Vooral het
strijklicht in de namiddag is bijzonder mooi, alsof de hemel de aarde kust.
Vanaf een zonovergoten plein klimmen we omhoog langs een steil weggetje. Onze moeite wordt
beloond. Het uitzicht op de basiliek Sainte-Marie-Madeleine in Vézelay is schitterend. Mijn hart gaat
open als ik de oude abdijkerk binnenloop. Ik geniet van de eenvoud, de stilte, de afbeeldingen en
sculpturen. Onweerstaanbaar aangetrokken door het licht loop ik verder. Het moedigt me aan en
wordt intenser. Onverwacht sta ik voor het altaar in het koor dat groots en tegelijkertijd sober is. Wie
of wat riep mij daarheen? Het beeld van de gekruisigde Christus siert het altaar. Is het God die me
aanraakt en de weg wijst?

Eenzelfde ervaring overkomt me in de abdij van Cluny. Op afstand zie ik een reisgenote zitten, alleen,
verstild. Dit beeld prent zich diep in me.
Van Taizé had ik al vaak gehoord. Toch is het bijzonder deze plek zelf te ervaren. Bij het graf van
Frère Roger, oprichter van de Taizé-gemeenschap sta ik stil. Zijn hele leven zette hij zich in voor de
verzoening tussen gescheiden kerken. Oorspronkelijk van gereformeerde huize trad hij geleidelijk toe
tot de volledige gemeenschap met het geloof van de katholieke kerk, maar deze weg zou nooit een
breuk met zijn oorsprong gaan betekenen. Nederlandse jongeren spreken ons vriendelijk aan en
groeten met “Houdoe!”.

Hoogtepunt voor mij is het bezoek aan de Wereldraad van Kerken in Genève. De Kapel, het spirituele
hart van het Centrum, is rijk aan symbolische schoonheid, geschonken door christelijke kerken van
over de gehele wereld. Abstracte glas-in-loodramen versieren de buitenmuren. Daar doorheen
strooit de zon haar overvloedige licht naar binnen. Natuurlijke materialen en kleuren drukken de
relatie uit van de mens tot zijn Schepper God. In de Morning Prayer klinkt het lied “Touch the Earth
Lightly” als een appèl naar ons. Catherine leidt ons rond. Ze is enthousiast en vertelt boeiend. Jacob
mag op het orgel spelen. Het verzoeklied “Ik zal er zijn” van iemand uit ons midden ontroert ons.
Ons bezoek aan het Europees Parlement in Straatsburg is van een andere orde. De zon laat verstek
gaan, het regent zelfs. Deze plek voelt speciaal maar tegelijkertijd afstandelijk en zakelijk.
Op de voorlaatste dag zijn we in de Sankt Stephanskirche in Mainz waar we vooral de beroemde
ramen van Marc Chagall bewonderen en het imposante pijporgel.

Om 9.00 uur stappen we welgemoed de bus in. We horen dan dat een van onze medereizigers deze
ochtend is overleden, de ochtend van de dag dat we naar huis terugkeren, een stralende ochtend.
We zijn bedroefd. Dan dringt de betekenis van “Ik zal er zijn” echt tot ons door. Een deel van het
programma werken we op passende wijze af: nog een stop in Maria Laach en dan richting Nederland.

Grote waardering hebben we voor Johan, onze chauffeur, die ons veilig door de dag heen loodst naar
huis toe, voor Siets die als een steun in ons midden is.
En hartelijk danken we de mensen van Zwaluw Reizen die deze prachtige reis voor ons mogelijk
hebben gemaakt.